Beeld is gemanipuleerd, omdat het beeldkader alleen al een keuze is. Of omdat een scene bedacht en ge(re)construeerd is. En wat verdwijnt in de montage en wat blijft?
Als documentairemaker ben ik daar heel bewust mee bezig. Enerzijds wil je de realiteit laten zien, en die geen geweld aandoen. Anderzijds wil je daar ook creatief mee omgaan. Dat maakt je verhaal ook duidelijker of nog realistischer. Creative treatment of reality noem ik dat.
Als regisseur van een corporate movie wil ik hier net mee spelen. Ga ik bewust beeld manipuleren, scènes bedenken. Durven. Een droomwereld zegt meer over verlangens. Surrealisme soms meer dan de realiteit en in hyperrealiteit kan je ontsnappen in een totale fantasie.
Mensen geloven niet meer in de bedrijfsfilm die alleen maar de beste kant van het bedrijf laat zien, vol met happy working people. Meng er portie realisme door, of noem het authenticiteit en je krijgt een verhaal met een boodschap. Een film moet pakken en blijven plakken. Door authenticiteit, door originaliteit, door creativiteit.
Als regisseur, als bedrijf moet je je bewust zijn van je publiek. Elk individu, elke kijker, heeft een eigen blik, een eigen interpretatie van beeld. Voor iedereen geldt er als het ware een andere waarheid, een eigen perceptie van realiteit.
De kunst is het subjectieve objectief te maken en je verhaal te vertalen naar een groot publiek. Iedereen bereiken doe je nooit goed. De vraag is dus wie je wil bereiken en wat je je publiek wil laten doen?
Dus Welcome to Desert of the real, waar we blanco beginnen, en met verbeelding, fantasie en creativiteit een wereld scheppen waar we jouw verhaal, jouw realiteit in vertellen. Doordacht, de actie en de reactie!
Let me make your real! Of was het reel?
